Albo ja jestem pijany albo Tiger....Tematy pozmieniane lub mi się tylko wydaje.....
Prosiłem o odniesienie się do tego tematu....
//
http://biznes.onet.pl/lupienie-bogatych ... news-detal
Ciekawy temat.Zapraszam do dyskusji.
Życzę wszystkim bogactwa lecz znając realia takie szaraki jak my powinniśmy się skupić na walce przynajmniej o podstawowe rzeczy czyli wzorem UK znieść całkowicie podatek od spred braitingu natomiast kapitałowy znieść przynajmniej do 10 300 funtów rocznie /przeliczając na zł/ ponieważ w tym artykule jest jasno napisane że jeżeli nie obniżą podatkow bogatym to oni przez swoich prawników znajdą rozwiązania ...a My...?.Tylko to co napisałem da nam szansę.....
Pozdrawiam.
Dodano po 1 minutach:
Ps. najlepsze jest to cytuję ////
Chciałabym, żeby przestano wreszcie toczyć wojnę klasową wokół stóp podatkowych i ulg a zaczęto debatować nad reformą fiskalną. Albo wyrzućmy przepisy podatkowe i wprowadźmy podatek liniowy bez żadnych odliczeń, albo zlikwidujmy służby podatkowe i przejdźmy na podatek od konsumpcji.//////
Dodano po 1 godzinach 27 minutach:
Ps. dla ułatwienia......dyskusji....
Krzywa Laffera i Królowa Nauk - Matematyka
* Tagi:
* matematyka
* krzywa laffera
* podatki
Namnożyło się ostatnio pożal-się-Boże ekspertów uzasadniających wzrost podatków szykowanych przez nie-rząd Tuska. Towarzysze Trolle na informacje, że podniesienie podatków najprawdopodobniej spowoduje spadek wpływów do budżetu powołują się na niesprecyzowane autorytety negujące istnienie krzywej Laffera. Niestety ekonomia socjalistyczna, której uczono w (post)socjalistycznych uniwersytetach musiała usunąć logikę oraz matematykę. Inaczej dowodzenie wyższości socjalizmu nad kapitalizmem nie miało by sensu.
Dlatego w tym wpisie przyjrzymy się krzywej Laffera z punktu widzenia królowej nauk – matematyki.
Artur Laffer zbadał dochody budżetowe (d) z danego podatku jako funkcję stawki podatkowej (s)
f(s) = d (1)
Ponieważ mówimy o dochodach podatkowych, to można założyć, że
d >= 0 (2)
Stawka podatkowa jest wartością nieujemną czyli
s >= 0 (3)
Zauważył, że przy zerowym podatku dochód jest zerowy, czyli
f(0) = 0 (4)
Zauważył również, że przy opodatkowaniu 100% nie ma sensu generować danego zysku, czyli
f(100) = 0 (5)
Należy zauważyć, że jeśli podatek 100% powoduje bezsens danej aktywności to podatki większe niż 100% też powodują bezsens danej aktywności, czyli
dla każdego x > 100, f(x) = 0 (6)
W związku z (6) rozpatrzmy funkcję f na przedziale domkniętym <0, 100>.
Dowód ciągłości funkcjifpozostawmy intuicyjny.Z nieformalnej definicji wynika że funkcja jest ciągła gdy „mała” zmiana argumentu niesie ze sobą „małą” zmianę wartości lub też: wartości funkcji dla „bliskich” sobie argumentów również będą sobie „bliskie” (definicja Cauchy'ego). Jak podpowiada intuicja dochód z opodatkowania spełnia ten postulat.
Z twierdzenia Weierstrassa wynika, że nasza funkcjaf(s) przyjmuje w przedziale <0, 100> wartość minimalną oraz maksymalną. Oraz że jest ograniczona. Wartości minimalne zostały przedstawione w punktach (4) i (5). Istnienie wartości maksymalnej wynika z przytoczonego powyżej twierdzenia.
W ten to sposób udowodniłem poprawność krzywej Laffera czyli, że w przedziale opodatkowania od 0% do 100% wartość podatku przyjmuje co najmniej jedno maksimum. Co więcej maksimum nie jest przy zerowej stawce podatku jak również nie przy 100%.
Dodano po 2 minutach:
KRZYWA LAFFERA PDF Print
Written by Administrator
Jan 13, 2007 at 11:44 AM
Koncepcja
Krzywa Laffera związana jest ściśle z koncepcjami redukcji poziomu opodatkowania i poszukiwaniami tzw. optymalnej stawki podatkowej. Koncepcja teoretyczna przebiegu i interpretacji krzywej należy do amerykańskiego ekonomisty Arthura B. Laffera, który opracował ją i spopularyzował w latach 70. XX wieku.
Laffer w swojej koncepcji oparł się na założeniu, że istnieje związek pomiędzy wysokością stawki podatkowej a wielkością wpływów podatkowych do budżetu federalnego. Dalszy tok rozumowania oparł na następujących obserwacjach:
*
przy stawce opodatkowania równej t = 0% podatnicy nie płacą żadnych podatków, zatem budżet państwa nie odnotowuje żadnych przychodów z podatków,
*
gdy stawka opodatkowania osiągnie t = 100%, przychody znów są zerowe,
*
musi istnieć zatem stawka podatkowa, w której wpływy podatkowe są maksymalne (tzw. punkt nasycenia),
*
chociaż nie można dokładnie określić przebiegu krzywej pomiędzy punktami dla stawki t = 0% i t = 100% przechodzącej przez punkt t*, to można przyjąć, że można wyznaczyć dwa punkty reprezentujące różne stawki podatkowe, przy których wpływy podatkowe będą identyczne (za wyjątkiem stawki t*).
*
ponieważ, zgodnie z teorią Laffera, kolejne wzrosty stawek opodatkowania powodują coraz mniejsze przyrosty przychodów podatkowych, aż do momentu, w którym dalszy wzrost stawek będzie skutkował obniżeniem całkowitej wartości przychodów z tytułu podatków, przebieg krzywej zależności pomiędzy wysokością stawek podatkowych a wpływami podatkowymi wyglądać będzie jak na rysunku:
krzywa Laffera
Próba wyjaśnienia zjawiska:
Wzrost stawki opodatkowania wyzwala dwa przeciwstawne efekty: zwiększenie udziału budżetu państwa w dochodach podmiotów gospodarczych i zmniejszenie deklarowanego do opodatkowania dochodu podmiotów gospodarczych. Zmniejszanie deklarowanego dochodu do opodatkowania wraz ze wzrostem stawki można wyjaśnić:
*
zmniejszeniem ekonomicznych motywacji do podejmowania pracy i działalności gospodarczej,
*
zwiększeniem skłonności podmiotów gospodarczych do ukrywania swoich dochodów i wchodzenia w szarą strefę - im wyższe stawki tym tym większa korzyść z niepłacenia podatków
*
delokalizacją działalności gospodarczej przez podmioty gospodarcze, przenoszące całość lub znaczną część czynników produkcji za granicę tam gdzie obciążenia fisklane są niższe.
Przy poziomie opodatkowania t = 100% ustają wszelkie bodźce do pracy i prowadzenia działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu. Nie mając motywacji do pracy i prowadzenia działalności gospodarczej, podmioty zaprzestają działalności i żadne dochody nie są wytwarzane (albo są wytwarzane w szarej strefie). W ten sposób przestaje istnieć przedmiot opodatkowania i przychody z tego tytułu mają wartość zerową.
A zatem koncepcja opiera się na spostrzeżeniu, że rząd federalny wbija coraz większy "klin" (głównie w postaci wysokich krańcowych stawek podatkowych i ogromnego transferu dochodów) między działalność produkcyjną a bodźce oddziałujące ma motywy pracy. W konsekwencji prowadzi to do zmniejszenia podaży dóbr i usług w czasie, kiedy rząd stara się jednocześnie pobudzić wzrost popytu. Wbijanie tego "klinu" to główny czynnik sprawczy stagflacji. Problem stagflacji można rozwiązać przez powszechną obniżkę stawek podatkowych. Obniżka taka, zwiększając dochodowość pracy i kapitału - doprowadzi do wzrostu podaży obu czynników produkcji i w ten sposób wywoła nieinflacyjny wzrost gospodarczy.
Krzywa Laffera w praktyce
Pierwszym bezpośrednim zastosowaniem w polityce gospodarczej koncepcji krzywej Laffera było znaczące obniżenie stawek PIT w kraju ojczystym autora tej koncepcji, w USA w 1981 r. Administracja prezydenta Ronalda Reagana zmniejszyła najwyższą stawkę opodatkowania z 70% do 50%. Z czasem, na podobny krok zdobyły się i inne państwa.
O ile większych kontrowersji nie wzbudzała sprawa tzw. efektu redystrybucyjnego wywołana obniżką stawek to sprawa podstawowa - optymalizacja wpływów podatkowych, pozostawiała szereg kontrowersji. Dane statystyczne z lat 80-tych potwierdziły efekt redystrybucyjny, jaki nastąpił w USA (patrz: krzywa Lorenza). W 1981 r. udział 10% najlepiej zarabiających Amerykanów w przychodach z podatków wynosił 48%, podczas gdy w 1988 r. wynosił już ponad 57% (tłumczono to zmniejszeniem bodźców do unikania podatków lub chęcią wykorzystania - tymczasowych - korzystnych zmian podatkowych). Z drugiej strony zdecydowana większość ekonomistów jest zgodna co do tego, że obniżce podatków w latach 80. w Stanach Zjednoczonych towarzyszyło powiększenie deficytu budżetowego (silny argument w rękach przeciwników koncepcji Laffera). Zwolennicy koncepcji wykazywali, że wzrost przychodów miał miejsce, lecz towarzyszył mu jeszcze większy wzrost wydatków budżetowych, a co za tym idzie pogłębienie deficytu budżetowego. Niezależnie od ocen przyczyn i efektów znacznych obniżek podatków na wysokość i strukturę przychodów podatkowych, większość ekonomistów dostrzega ich zdecydowanie pozytywny wpływ na dynamikę wzrostu gospodarczego USA w latach 80.
Oczywistym jest, że udowadnianie słyszności koncepcji krzywej Laffera na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych jest skomplikowane z wielu względów. O wiele prościej można prześledzić działanie tego mechanizmu na przykładzie prostych konstrukcji podatkowych obciążających wprost konsumpcję wyrobów o niewielkiej elastyczności popytu - np. akcyz.
W Polsce, pomimo powszechnie podnoszonej kwestti zmienności przepisów podatkowych, zmiany w zakresie nominalnych stawek podatkowych były dokonywane w niewielkim zakresie. Praktycznie jedynym obszarem zastosowania szerokich zmian w obciążeniach podatkowych pozostawały akcyzy. W tabeli udział niektórych akcyz w cenie wyrobu w 2001 r.
WYRÓB
JEDNOSTKA
UDZIAŁ AKCYZY
W CENIE WYROBU
paliwa silnikowe 1 litr (bezołowiowa) 37,7%
61,3% (akcyza+VAT)
wyroby spirytusowe 0,5 litra (40% alk.) 46,3%
wyroby winiarskie 0,75% litra 21,0%
piwo 0,5 litra 14,5%
wyroby tytoniowe 20 sztuk 49,0%
69,7% (akcyza+VAT)
1. Akcyzy na wyroby spirytusowe. Podwyżki stawek akcyzy na wyroby spirytusowe w latach 1999-2002 przyczyniły się do obniżenia dochodów budżetu państwa z tego tytułu. Obniżka stawki akcyzy w roku 2002 skutkowała zwiększeniem przychodów. W 2002 r. Sejmowa Komisja Skarbu Państwa skierowała do Rady Ministrów dezyderat, w sprawie zmniejszenia wpływów z akcyzy, w którym można było znaleźć sformułowanie: "Stale zmniejszające się wpływy do budżetu z tytułu podatku akcyzowego od wyrobów spirytusowych świadczą o tym, że polityka wzrostu stawki akcyzy nie przynosi oczekiwanych efektów fiskalnych". Komisja stwierdzała dalej, że taka polityka przyczynia się do wzrostu przemytu alkoholu bądź jego nielegalnej produkcji oraz wpływa na znaczące pogorszenie sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstw sektora spirytusowego. Z przemytu bądź nielegalnej produkcji pochodzi 30-40 proc. alkoholu na krajowym rynku.
Wg kalkulacji Krajowej Rady Przetwórstwa Spirytusu obniżka stawki akcyzy o 30% od mocnych alkoholi, zwiększyć miała roczne wpływy ze sprzedaży około 110 mln litrów wyrobów spirytusowych (w przeliczeniu na alkohol 100-proc.) do poziomu 5,890 mld zł, z czego 4,139 mld zł stanowiłby podatek akcyzowy, a 1,062 mld zł podatek VAT. Oznaczałoby to wzrost wpływów do budżetu o ponad 917 mln zł.
Pod koniec 2003 roku dokonano obniżki akcyzy o 30%.
Image
2. Akcyzy na paliwa.
Eksperci branżowi szacują w obrocie detalicznym szarą strefę na rynku paliw na ok. 2-3 mld zł w skali roku. Hipotetycznie straty Skarbu Państwa z tego tytułu (VAT i akcyza) wynoszą około 1,4 mld zł w skali. Obniżka akcyzy na benzynę o 5 groszy na litrze miała miejsce na wiosnę 2004 r.
3. Akcyza od aut sprowadzanych z zagranicy. Obiążenia podatkowe i parapodatkowe aut sprowadzanych z zagranicy mają w Polsce ciekawą historię. Dotyczą nie tylko akcyz, lecz także różnego rodzaju opłat jak i pseudo danin fiskalnych. Skutki budżetowe niektórych zmian prezentuje poniższy rysunek.
Image
18 stycznia 2007 r. zostało ogłoszone orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawie nielegalności akcyzy na samochody. W podobnej sprawie, pod koniec 2006 roku, Trybunał orzekł, że Węgrzy bezprawnie pobierali niezgodnie z unijnym prawem wysoką opłatę rejestracyjną. Sędziowie w Luksemburgu orzekli, że węgierska opłata dyskryminowała samochody sprowadzane z Unii. Stwierdzili też, iż skutków wyroku nie wolno ograniczać w czasie.
Podobnie rzecz wyglądała z tzw. opłatą za kartę pojazdu dla samochodów sprowadzanych z zagranicy i rejestrowanych w Polsce po raz pierwszy - Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu - zaskarżone do Trybunału Konstytucyjnego przez rzecznika praw obywatelskich, za nieuzasadnione w kosztach podwyższenie opłaty. Rzecznik opłacie tej zarzucił, że jest utajoną daniną publiczną, sprzeczną z traktatem europejskim, który zakazuje stosowania środków utrudniających handel wspólnotowy, nałożoną przez podmiot do tego nieuprawniony konstytucyjnie. Do 2002 r. wydanie karty pojazdu kosztowało 55 zł, a od lipca 2003 roku za pierwszą rejestrację pojazdu sprowadzonego z zagranicy trzeba było zapłacić 500 zł. Ostatecznie tę pseudo daninę obniżono w kwietniu 2006 r. do 75 zł, jednak w systemie danin na początku 2006 r. pojawiła się 500 zł opłata recyklingowa.
4) Akcyza od wyrobów tytoniowych. W branży tytoniowej, na skutek wielokrotnego w ostatnich latach podnoszenia stawek podatku akcyzowego, przemyt papierosów osiągnął poziom 10-20 proc. ogólnego spożycia. Wg ocen firmy Philip Morris w 2006 roku przemytnicy i producenci podróbek dostarczyli palaczom siedem miliardów papierosów, to ilość odpowiadająca prawie dwumiesięcznej produkcji wszystkich zakładów tytoniowych w kraju. W rezultacie stałego spadku legalnej sprzedaży papierosów, wpływy z akcyzy, jak i z podatku dochodowego od przedsiębiorstw stale są mniejsze od planowanych. Szacowane w 2007 roku straty budżetu z tytułu niezapłaconej akcyzy wynoszą ok. 1 mld zł.
Dodano po 1 minutach:
Krzywa Laffera
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Wzrost stopy opodatkowania początkowo skutkuje wzrostem wpływów budżetowych z podatków, ale po przekroczeniu pewnego poziomu wpływy te spadają.
T → dochód; t → wysokość podatku;
t* może być umieszczony w dowolnym miejscu wykresu, niekoniecznie w połowie. Stopy t1 i t3 dają takie same wpływy (dochody)
Krzywa Laffera – koncepcja teoretyczna, która za pomocą krzywej ilustruje zależność między stawką opodatkowania a dochodami budżetowymi państwa z tytułu podatków; opracowana w latach 70. XX w przez amerykańskiego ekonomistę Arthura Laffera; bywa używana jako argument za zmniejszeniem podatków.
Spis treści
[ukryj]
* 1 Koncepcja
* 2 Założenia
* 3 Krzywa Laffera w praktyce
o 3.1 Przykłady wskazujące na słuszność modelu
o 3.2 Dyskusja nad przykładami
* 4 Krytyka
o 4.1 Praktyczne określenie kształtu krzywej
o 4.2 Krzywa Laffera w krótkim okresie
o 4.3 Krzywa Laffera w długim okresie
o 4.4 Zmienność krzywej w czasie
o 4.5 Lokalizacja działalności gospodarczej a krzywa Laffera
* 5 Krzywa Laffera a optymalizacja stawki opodatkowania
o 5.1 Przedmiot optymalizacji
o 5.2 Wieloparametrowość optymalizacji
o 5.3 Optymalizacja z punktu widzenia aparatu urzędniczego
* 6 Wokół krzywej Laffera
* 7 Zobacz też
* 8 Linki zewnętrzne
* 9 Bibliografia
Koncepcja [edytuj]
Wartość przychodów budżetowych przy stawce opodatkowania równej t = 0% jest zerowa. Zgodnie z teorią Laffera kolejne wzrosty stawek opodatkowania powodują coraz mniejsze przyrosty przychodów podatkowych, aż do momentu, w którym dalszy wzrost stawki będzie skutkował obniżeniem całkowitej wartości przychodów z tytułu podatków. Gdy stawka opodatkowania osiągnie t = 100%, przychody znów będą zerowe. Punkt na krzywej Laffera odpowiadający stawce maksymalizującej przychody podatkowe nazywany jest punktem nasycenia. Z kształtu krzywej Laffera wynika, że ten sam poziom przychodów do budżetu z tytułu podatków rząd może osiągnąć dla dwóch różnych stawek opodatkowania – t1 i t3.
Założenia [edytuj]
Laffer w swojej koncepcji oparł się na następujących założeniach:
* Przy stawce opodatkowania równej t = 0% podatnicy nie płacą żadnych podatków, zatem budżet państwa nie odnotowuje żadnych przychodów z podatków.
* Wzrost stawki opodatkowania wyzwala dwa przeciwstawne efekty:
o zwiększenie udziału budżetu państwa w dochodach podmiotów gospodarczych,
o zmniejszenie deklarowanego do opodatkowania dochodu podmiotów gospodarczych.
Ten drugi efekt podniesienia stawki opodatkowania Laffer wyjaśnia:
* Zmniejszeniem motywacji do podejmowania pracy i działalności gospodarczej – ograniczenie korzyści, jaką podmioty gospodarcze odnoszą ze swojej pracy i działalności gospodarczej skłania je do ograniczenia swojej aktywności w tej dziedzinie.
* Zwiększeniem skłonności podmiotów gospodarczych do ukrywania swoich dochodów i wchodzenia w szarą strefę – przy wyższej stawce opodatkowania podmioty gospodarcze odnoszą większe korzyści z niepłacenia podatków, co skłania je do rozwinięcia tego procederu.
* Zwiększeniem skłonności, zwłaszcza dużych przedsiębiorstw, do delokalizacji działalności gospodarczej, przeniesienia całości lub znacznej części czynników produkcji za granicę, do tzw. rajów podatkowych.
Przy poziomie opodatkowania t = 100% ustają wszelkie bodźce do pracy i prowadzenia działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu. Nie mając motywacji do pracy i prowadzenia działalności gospodarczej, podmioty zaprzestają działalności i żadne dochody nie są wytwarzane (albo są wytwarzane w szarej strefie). W ten sposób przestaje istnieć przedmiot opodatkowania i przychody z tego tytułu mają wartość zerową.
Krzywa Laffera w praktyce [edytuj]
Krzywa Laffera jest ważnym pojęciem w ekonomii podaży.
Podstawową przesłanką dla polityki fiskalnej państwa formułowaną na podstawie krzywej Laffera jest możliwość (przy określonych warunkach) zwiększenia wpływów podatkowych poprzez obniżenie stopy opodatkowania.
Przykłady wskazujące na słuszność modelu [edytuj]
Najbardziej spektakularne efekty zastosowania w praktyce gospodarczej wniosków płynących z koncepcji krzywej Laffera wykazały doświadczenia państw takich jak USA i Wielka Brytania z czasów, zanim koncepcja ta została naukowo opracowana. Co ciekawe, oprócz efektu w postaci zwiększenia wpływów budżetowych oraz zwiększenia tempa wzrostu gospodarczego odnotowano znaczący efekt redystrybucyjny.
W 1925 r. USA obniżono najwyższą stawkę PIT z 73% do 25%. Dochody budżetowe z tytułu tego podatku wzrosły, a udział ówczesnych ludzi bogatych (zarabiających ponad 50 tys. USD rocznie) w całości przychodów z podatku zwiększył się z 44% w roku 1921 do 78% w 1925.
Pierwszym bezpośrednim zastosowaniem w polityce gospodarczej koncepcji krzywej Laffera (opracowanej już wówczas w formie naukowej) było znaczące obniżenie stawek PIT w USA w 1981 r. Administracja prezydenta Ronalda Reagana zmniejszyła najwyższą stawkę opodatkowania z 70% do 50%, a następnie w 1986 roku do 28%.
W Polsce doświadczenia z mechanizmem krzywej Laffera związane są z podatkiem akcyzowym od wyrobów spirytusowych. Podwyżki stawek akcyzy na wyroby spirytusowe w latach 1999-2001 przyczyniły się do obniżenia dochodów budżetu państwa z tego tytułu. Obniżka stawki akcyzy w roku 2002 skutkowała zwiększeniem przychodów, co stało się argumentem dla dalszych reform podatkowych wdrażanych przez rząd Leszka Millera[potrzebne źródło].
Kolejnym przykładem potwierdzającym prawdziwość teorii Laffera jest wprowadzenie w Polsce od roku 2004 19% liniowego podatku PIT dla osób prowadzących działalność gospodarczą oraz zmniejszenie przez ministra finansów Grzegorza Kołodkę stawki podatku CIT od roku 2003 z 27% do 19%. Szacuje się, że wzrost przychodów budżetowych na skutek opisanych zmian to ok. 8 mld złotych (3 mld – obniżka CIT, 5 mld wprowadzenie liniowego PIT) w roku 2004 to jest pierwszym roku funkcjonowania zmian. Kolejne lata pokazały dalszy wzrost dochodów budżetu z tytułu podatków CIT i PIT, jednocześnie nastąpił wzrost dochodów z podatku VAT w wyniku wzrostu konsumpcji spowodowanej zatrzymaniem większej sumy dochodów przez podatników. Miało to także wpływ na wzrost gospodarczy, gdyż podatnicy zwiększyli swoją motywację do uzyskiwania dodatkowych dochodów, rozpoczęli inwestycje w środki produkcji i rozwój. Jednoczesne drastyczne ograniczenie ulg podatkowych uprościło znacznie system rozliczania podatków i obniżyło koszty ich poboru, co pozwoliło aparatowi skarbowemu na poprawę jakości jego pracy oraz podniesienie kwalifikacji. Efekty takie były możliwe dzięki częściowemu wyjściu podatników z szarej strefy oraz zwiększeniu ich skłonności do uzyskiwania dochodów. Wspomniany okres cechuje zjawisko wzrostu gospodarczego i ograniczenie ulg podatkowych, co komplikuje szacunki i może być źródłem argumentów przeciwnych.[potrzebne źródło]
Dyskusja nad przykładami [edytuj]
Do dziś trwają spory o rzeczywiste efekty gospodarcze, które wystąpiły po obniżce podatków, a także nieustające spekulacje co do faktycznych przyczyn tych efektów. Zdecydowana większość jest zgodna co do tego, że obniżce podatków w latach 80. w Stanach Zjednoczonych towarzyszyło powiększenie deficytu budżetowego. Był to silny argument w rękach przeciwników koncepcji Laffera, jednak zwolennicy starali się wykazać, że wzrost przychodów miał miejsce, a pogłębienie deficytu budżetowego wynikało z jeszcze większego wzrostu wydatków budżetowych. Część oponentów Laffera uznawała argument o wzroście przychodów, ale jego przyczyn dopatrywała się raczej w ogólnym wzroście PKB, którego tempo nie odbiegało wówczas od innych dekad XX w.
Dane statystyczne potwierdzają natomiast jednoznacznie efekt redystrybucyjny, jaki nastąpił w latach 80. w USA. W 1981 r. udział 10% najlepiej zarabiających Amerykanów w przychodach z podatków wynosił 48%, podczas gdy w 1988 r. wynosił już 57,2%, jednak także tu występują wśród ekonomistów poważne rozbieżności co do przyczyn tego zjawiska. Zwolennicy rozwiązań administracji Reagana skłonni są uważać, że to efekt podażowy oraz osłabienie bodźców do unikania opodatkowania zdecydowały o zwiększeniu dynamiki wzrostu dochodów, a tym samym rozszerzenia bazy podatkowej. Przeciwnicy szkoły ekonomii podaży przekonywali, że wzrost udziału ludzi bogatych w przychodach podatkowych wynikał raczej z ich obaw co do utrzymania się korzystnych stawek w dłuższej perspektywie i efektu spekulacyjnego. Oczekując podwyżek stawek, najbogatsi postanowili – jak argumentowali przeciwnicy – zrealizować zyski z kapitału, koncentrując znaczną część swoich dochodów w czasie. Tym samym podlegali mniejszemu wymiarowi podatków, ale odbyło się to kosztem przyszłych wpływów do budżetu.
Niezależnie jednak od ocen przyczyn i efektów znacznych obniżek podatków na wysokość i strukturę przychodów podatkowych, większość ekonomistów dostrzega ich zdecydowanie pozytywny wpływ na dynamikę wzrostu gospodarczego USA w latach 80.
Krytyka [edytuj]
Praktyczne określenie kształtu krzywej [edytuj]
Ze względu na płynące z koncepcji krzywej Laffera wnioski o możliwości jednoczesnego obniżenia stawki podatku i zwiększenia przychodów budżetowych z tego tytułu krzywa ta często bywa wykorzystywana przez zwolenników liberalizmu gospodarczego do uzasadniania obniżania podatków. Należy podkreślić, że jakkolwiek koncepcja krzywej Laffera w określonych warunkach gospodarczych uzasadnia obniżenie podatków celem zwiększenia przychodów budżetowych, to jednak nie daje jednoznacznych przesłanek w tym zakresie. W szczególności powołanie się na krzywą Laffera wymagałoby wykazania, że obecna stawka opodatkowania jest wyższa od stawki odpowiadającej punktowi nasycenia, ponieważ tylko przy takich warunkach obniżenie stawki opodatkowania zwiększy przychody z tytułu podatków. Tym samym koncepcja krzywej Laffera nie w każdych okolicznościach może być uzasadnieniem dla obniżenia stopy opodatkowania. Wyznaczenie ex ante stopy maksymalizującej przychody podatkowe państwa jest niezwykle złożone i wiąże się z licznymi trudnościami (niektórzy ekonomiści wątpią w ogóle w możliwość jej jednoznacznego wyznaczenia). Jedynym pewnym sposobem wydaje się analiza ex post, czyli empiryczne badanie reakcji wysokości przychodów podatkowych na zmiany stopy opodatkowania.
Krzywa Laffera w krótkim okresie [edytuj]
Jednym z problemów, przed jakim stają decydenci polityki gospodarczej państwa, jest ograniczenie zastosowania krzywej Laffera związane z różnicą elastyczności krzywej w krótkim i w długim okresie. W krótkim okresie podmioty gospodarcze nie są w stanie zareagować odpowiednio szybko na zmiany stopy opodatkowania, co powoduje, że punkt nasycenia na krzywej przesuwa w kierunku maksymalnego opodatkowania.
Choć nie zostało to nigdy potwierdzone empirycznie (i jest bardzo wątpliwe, by kiedykolwiek było), można teoretycznie uzasadnić, że w ultrakrótkim okresie nawet stopa opodatkowania na poziomie 100% nie będzie skutkować zerowymi przychodami podatkowymi. Reakcja podmiotów gospodarczych na podniesienie stopy opodatkowania do tego poziomu nie będzie natychmiastowa. Podmioty będą stopniowo wygaszać działalność gospodarczą, co oznacza, że przynajmniej przez okres do jej całkowitego ustania będą płacić podatki w wysokości 100% dochodu. Poza tym można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że większość podmiotów, które przy 100% stawce zdecydowałyby się na funkcjonowanie w szarej strefie, ujawniałaby część swoich dochodów, aby zachować pozory legalności działania.
Krzywa Laffera w długim okresie [edytuj]
W długim okresie reakcja podmiotów gospodarczych jest bardziej wyraźna, dlatego długookresowa stawka opodatkowania maksymalizująca przychody budżetowe jest niższa od stawki krótkookresowej. Optymalizacja stawki opodatkowania na podstawie krzywej Laffera będzie zatem wymagała decyzji politycznej co do okresu optymalizacji. Cykl wyborczy często skłania rządy do optymalizacji krótkoterminowej, co jest poważnym ograniczeniem stosowalności krzywej Laffera w praktyce gospodarczej i stanowi jedną z ważniejszych form zawodności państwa w zakresie działalności regulacyjnej.
Zmienność krzywej w czasie [edytuj]
Innym problemem przy stosowaniu krzywej Laffera jest zmienność kształtu krzywej w czasie. Doświadczenia państw europejskich z czasów II wojny światowej pokazują, że w warunkach wojny i zagrożenia militarnego obywatele są skłonni ponosić większe obciążenia na rzecz państwa. Kolejne podwyżki podatków na cele wojenne skutkowały zwiększeniem przychodów z tego tytułu. Tym samym punkt nasycenia na krzywej Laffera był znacząco przesunięty w prawo. Po zakończeniu działań wojennych w wielu państwach zdecydowano się obniżyć stawki opodatkowania. Efektem tych obniżek było ponowne zwiększenie przychodów do budżetu, z czego wynika, że stawka opodatkowania (choć w czasie wojny ustalona poniżej poziomu nasycenia) była wyższa od powojennej stawki nasycenia. Wraz z ustaniem zagrożenia i zmianą warunków życia krzywa Laffera zmieniła kształt, a stawka nasycenia znacznie się obniżyła.
Lokalizacja działalności gospodarczej a krzywa Laffera [edytuj]
Dodatkową trudnością może być zróżnicowanie lokalizacyjne kształtu krzywej Laffera. Pozapodatkowe warunki gospodarowania w różnych lokalizacjach mogą mieć wpływ na reakcję podmiotów gospodarczych na zmiany stawki opodatkowania. Na przykład w rejonach przygranicznych łatwiej substytuować obłożone wysokim podatkiem akcyzowym krajowe wyroby alkoholowe tanim importem. Jednostki będą bardziej skłonne rezygnować z konsumpcji alkoholu objętego podatkiem na rzecz łatwo sprowadzanego z zagranicy tańszego alkoholu i tym samym będą zmniejszać podstawę opodatkowania. Punkt nasycenia krzywej Laffera będzie tu przesunięty znacznie w lewo w stosunku do rejonów centralnych kraju, gdzie substytucja wyrobów alkoholowych jest trudniejsza (a więc bardziej kosztowna).
Krzywa Laffera a optymalizacja stawki opodatkowania [edytuj]
Przedmiot optymalizacji [edytuj]
Należy podkreślić, że stawka opodatkowania odpowiadająca punktowi nasycenia na krzywej Laffera jest stawką optymalną jedynie z punktu widzenia wysokości przychodów budżetowych. Nie wykazano prostej zależności pomiędzy tą stawką a stawką opodatkowania optymalną z punktu widzenia rozwoju gospodarczego. Nie istnieje też bezpośrednia zależność między stawką nasycenia na krzywej Laffera a stawką optymalną z punktu widzenia preferencji podatników.
Wieloparametrowość optymalizacji [edytuj]
Można wyobrazić sobie sytuację, w której obywatele dwóch różnych państw mają takie same preferencje co do wysokości stopy opodatkowania, jednak przepisy pierwszego z państw ściślej regulują kontrolę fiskalną przy takich samych kosztach kontroli. Taka silniejsza kontrola osłabia jeden z czynników obniżających wpływy podatkowe, jakim jest skłonność podmiotów gospodarczych do przechodzenia w szarą strefę (ponieważ wiąże się ono wówczas z większym ryzykiem). Tym samym reakcja podmiotów gospodarczych pierwszego państwa na zmianę stawki opodatkowania będzie ceteris paribus sztywniejsza niż w przypadku drugiego państwa, o mniej ścisłej kontroli fiskalnej. Stawka odpowiadająca punktowi nasycenia na krzywej Laffera w przypadku pierwszego państwa będzie zatem wyższa niż w przypadku drugiego państwa, przy takich samych preferencjach podatników co do wysokości stopy opodatkowania.
Optymalizacja z punktu widzenia aparatu urzędniczego [edytuj]
Krzywa jasno wskazuje, że istnieją co najmniej dwie różne stawki opodatkowania, którym odpowiada ten sam przychód podatkowy. Nie należy jednak sądzić, że sytuacja ekonomiczna budżetu jest w obydwu tych punktach identyczna, różne mogą być bowiem koszty zbierania podatków w punktach t1 i t3, a co za tym idzie, różne są dla nich przepływy pieniądza. Niektórzy argumentują, że dla aparatu urzędniczego może być istotnie korzystne utrzymywanie stawki wyższej. Może to być źródłem nieefektywnej optymalizacji stawki podatkowej, co z punktu widzenia gospodarki jest sytuacją niekorzystną.
Wokół krzywej Laffera [edytuj]
Krzywa Laffera po raz pierwszy została wykreślona na serwetce w restauracji Two Continents w Waszyngtonie w 1974. Arthur Laffer w ten sposób tłumaczył swoje koncepcje podatkowe ówczesnemu zastępcy szefa sztabu Białego Domu Dickowi Cheneyowi. Świadkiem i organizatorem tego spotkania był dziennikarz Jude Wanniski, który ochrzcił krzywą nazwiskiem autora i spopularyzował jej ideę w licznych artykułach i książce The Way The World Works.
Idea, która kryje się za krzywą Laffera, przewijała się wielokrotnie przez historię myśli ekonomicznej, zanim jeszcze została opracowana w formie naukowej. Podobne koncepcje zostały zawarte m.in. w pracach
Dodano po 28 minutach:
n Proszę szczególną uwagę zwrócić na to cytuję.....
///Niezależnie jednak od ocen przyczyn i efektów znacznych obniżek podatków na wysokość i strukturę przychodów podatkowych, większość ekonomistów dostrzega ich zdecydowanie pozytywny wpływ na dynamikę wzrostu gospodarczego USA w latach 80. //////
Pozdrawiam i zachęcam nie tylko do dyskusji lecz głębokiej refleksji.......
Dodano po 1 minutach:
http://biznes.onet.pl/lupienie-bogatych ... news-detal
