Komentarze walutowe

Po poniedziałkowej gwałtownej wyprzedaży wtorek okazał się niewiele lepszy. W USA indeks DJIA30 jest najniżej od początku listopada ubiegłego roku. Panika nie omija też warszawskiego parkietu, gdzie WIG20 spadł w otchłań po przełamaniu bariery 2000 pkt. Dziś wręcz niewiarygodne wydaje się to, że jeszcze przed tygodniem na Wall Street i w Niemczech rynki akcji notowały historyczne maksima, a wiele innych rynków było najwyżej od kilkunastu lat. Dobrym przykładem są Włochy, które od tych poziomów cofnęły się już o 11%.

Poranny, środowy handel na rynku FX przynosi wyhamowanie spadku wyceny PLN oraz podtrzymanie impulsu wzrostowego na EUR/USD. Inwestorzy w dalszym ciągu wykazują jednak nerwowość związana z informacjami dot. koronawirusa. Polska waluta kwotowana jest następująco: 4,3024 PLN za euro, 3,9577 PLN wobec dolara amerykańskiego, 4,0507 PLN względem franka szwajcarskiego oraz 5,1398 PLN w relacji do funta szterlinga. Rentowność polskiego długu wynoszą 1,906% w przypadku obligacji 10-letnich.

Poniedziałkowa panika jest na razie za nami, do czego mogło przyczynić się wieczorne wyhamowanie silnej przeceny na Wall Street, które zostało później potwierdzone korekcyjnym odbiciem podczas godzin handlu w Azji. Rynek znalazł „ukojenie” w informacjach, że WHO nie ogłosiła globalnej pandemii koronawirusa, pomimo pojawienia się wielu stwierdzonych przypadków poza Chinami, ...

ukojenie w różnorodnych doniesieniach, które pozwoliły stonować strach. Ponieważ jednak ekonomiczny wpływ epidemii pozostaje trudny do oszacowania, zmienność i wrażliwość na negatywne informacje pozostaje duża.

Poniedziałek był mocnym wstrząsem dla rynków, które szczególnie w Europie doświadczyły spadków niewidzianych od referendum ws. Brexitu. Chiny, które ewidentnie obawiają się narastania problemów natury ekonomicznej, próbują jednak kreować pozytywną narrację, która dziś rano stabilizuje notowania.

Sytuacja na rynkach 24 lutego: Wyraźna panika na rynkach na początku tygodnia to wynik pojawienia się informacji o wykryciu wielu przypadków koronawirusa Covid-19 w Europie Zachodniej. Niemniej o ile silna wyprzedaż dotyka indeksy giełdowe, o tyle większej przeceny nie widać na euro. Wspólna waluta zachowywała się lepiej już w piątek (szacunki dla indeksów PMI za luty wypadły nieoczekiwanie dobrze), ...

Aktywa ryzykowne są pod presją na początku tygodnia przy rosnącej liczbie przypadków zachorowań na koronawirusa poza granicami Chin. Co wydawało się opanowane przez władze z Pekinu, teraz ponownie wydaje się poza ich kontrolą, a odpowiedzialność spada na decydentów w Korei Południowej, Włoszech i Kanadzie. Rynki dotychczas nie doszacowywały ryzyka wirusa, ale może być ciężko dalej opierać się faktom.

Włochy w zasadzie nigdy nie otrząsnęły się po globalnym kryzysie finansowym. Kryzys zadłużenia, chwiejne banki, problemy z imigrantami z Afryki, niestabilna scena polityczna – wszystko to trapiło włoską gospodarkę. Teraz doszedł jeszcze wirus. W ostatnich komentarzach zwracałem uwagę na fakt, iż rynki globalne podchodzą do tematu wirusa z nonszalancją, ignorując jego wpływ na sytuację ekonomiczną, która nawet przed jego uderzeniem nie była wyjątkowo dobra.

Początek nowego tygodnia obrotu przynosi podbicie układów risk-off na rynkach. Kapitały płyną w kierunku m.in. obligacji, złota czy dolara. Złoty, będący częścią składową koszyka CEE/EM, najpewniej znajdzie się pod lekką presją. Polska waluta kwotowana jest następująco: 4,2879 PLN za euro, 3,9713 PLN wobec dolara amerykańskiego, 4,0349 PLN względem franka szwajcarskiego oraz 5,1225 PLN w relacji do funta szterlinga. Rentowności polskiego długu wynoszą 2,052% w przypadku obligacji 10-letnich.

Obawy o wzrost gospodarzy ciążą na wycenach aktywów, co podtrzymuje siłę dolara, ożywia popyt na złoto, ale szkodzi walutowym ryzykownym. Tylko mieszane zachowanie rynku akcji utrudnia ocenę, jak bardzo inwestorzy obawiają się skutków koronawirusa. Dane z najbliższych dni raczej nie dostarczą nowych wskazówek, co może przeważać na rzecz utrzymywania defensywnych pozycji.

Bardzo mieszane dane napłynęły z Azji i Europy. Wzrost indeksu PMI dla niemieckiego przemysłu mógłby sugerować koniec poważnych problemów, ale coraz poważniejsza sytuacja w Azji studzi nadzieję na trwałą poprawę. Na rynkach widać nieco więcej obaw, ale czy tym razem ich wpływ będzie wyraźniejszy?

Według danych udostępnionych przez Narodowy Bank Polski, w styczniu członkowie Rady Polityki Pieniężnej głosowali zarówno za obniżką stóp procentowych, jak i za podwyżką. Wniosek o cięcie o 25 pb poparł tylko Eryk Łon. Propozycję podwyżki o 15 pb poparli Eugeniusz Gatnar, Łukasz Hardt i Kamil Zubelewicz. To nieczęsto spotykane zjawisko, by członkowie ciała decyzyjnego w banku centralnym mieli tak odmienne poglądy.

Piątkowy, poranny handel na rynku walutowym przynosi dalsze podtrzymanie lekkiego risk-off po wczorajszych niższych zamknięciach na WallSt. oraz nieudanej próbie podbicie EUR/USD nad 1,08 USD. Złoty kwotowany jest następująco: 4,2755 PLN za euro, 3,9620 PLN wobec dolara amerykańskiego, 4,0323 PLN względem franka szwajcarskiego oraz 5,1052 PLN w relacji do funta szterlinga. Rentowności polskiego długu wynoszą 2,122% w przypadku obligacji 10-letnich.

Czy jen nadgania słabością to, co od kilku dni doświadcza euro? Nagłe załamanie JPY wzmocniło przekonanie, że klimat risk-off odchodzi wraz z nadziejami, że skuteczne okażą się działania chińskich władz na polu opanowania wirusa i późniejszego wsparcia gospodarki. Waluty słabych gospodarek z ujemnymi stopami procentowymi stają się pożywką inwestorów przestających szukać bezpiecznych przystani. Wygrywa USD.

Na rynku walutowym jest w zasadzie bez zmian. Dolar wciąż nie ma alternatywy i widać to bardzo wyraźnie po zachowaniu tej waluty z ostatnich 3 tygodni. Silne umocnienie i spadek najważniejszej pary walutowej EURUSD do najniższych poziomów od kwietnia 2017 roku. Silny dolar to efekt kilku czynników – wciąż silnej postawy amerykańskiej gospodarki, braku chęci do dodatkowego luzowania ze strony Rezerwy Federalnej oraz popytu na aktywa z tzw. „bezpiecznych przystani” w związku z dalszymi obawami o wpływ epidemii koronawirusa na globalną gospodarkę.